Το πολυδιαφημιζόμενο βιβλίο «Η Κλάρα και ο Ήλιος» του βραβευθέντος με Νόμπελ Λογοτεχνίας 2017 Βρετανού συγγραφέα, ιαπωνικής καταγωγής Κ. Ισιγκούρο με παραξένεψε αρκετά με το περιεχόμενιο του και τον τρόπο γραφής του! Ένα βιβλίο κάτι σαν παραμύθι για ενήλικες κι εφήβους, ένα έργο επιστημονικής φαντασίας για το κοντινό μέλλον της ανθρωπότητας που περιστρέφεται γύρω από τη μεγάλη επανάσταση της Τεχνικής Νοημοσύνης (ΤΝ)! Ένα μέλλον που φαντάζει εφιαλτικό αλλά και που αφήνει περιθώρια ελπίδας και φωτός. Ο συγραφέας, δέκτης των θεωριών που ακούγονται σήμερα για τον ερχομό του μετα-ανθρώπου, που χάρη στις τεχνολογικές παρεμβάσεις στο ανθρώπινο σώμα (τροποποίηση DNA, εμφύτευση τσιπς και εργαλείων, χορήγηση χημικών ουσιών κλπ θα μπορεί να "αναβαθμίσει" πολλές ικανότητες του σωματικές, πνευματικές, συναισθηματικές για να γίνει δυνατότερος, εξυπνότερος κλπ, προβληματίζεται πολύ πάνω σε όλα αυτά κι αγωνιά κατά πόσο και πώς η Τ.Ν μπορεί να επηρεάσει το άτομο και τις κοινωνίες και θέτει ερωτήματα για τα ηθικά όρια χρήσης των τεχνολογιών αυτών !
Ο μύθος του έργου διαδραματίζεται σε έναν αδιευκρίνιστο χώρο και χρόνο παραπέμποντας όμως σε μια πολύ αναπτυγμένη τεχνολογικά κοινωνία, ώστε να μπορεί να κατασκευάζει ανθρωποειδή ρομπότ που χρησιμοποιούνται ως προσωπικοί Τεχνητοί Φίλοι ( ΤΦ) εφήβων! Η Κλάρα είναι μια τέτοια ΤΦ, που την αγόρασε από ένα κατάστημα η Τζόσι για να της κρατά συντροφιά. Η Κλάρα είναι προγραμματισμένη να παρακολουθεί προσεκτικά τα πάντα γύρω της , περιβάλλον και συμπεριφορές ανθρώπων, να τα καταγράφει με το δικό της γεωμετρικό τρόπο στον εγκέφαλο της και να μαθαίνει γρήγορα, συνδυάζοντας σκέψεις με τον απλό αφοπλιστικά λογικό τρόπο της χωρίς πονηριές, όπως το μικρό παιδί, και να βγάζει συμπεράσματα. Επιπλέον διαθέτει συναισθηματική νοημοσύνη, περπατά, κι όταν της απευθύνουν το λόγο απαντά! Ήδη στην εποχή μας χρησιμοποιούνται πλήθος εφαρμογών ΤΝ, γιατί λοιπόν κι όχι κι ένα ανθρωποειδές ρομπότ φίλος στο κοντινό μέλλον; σκέπτονται κάποιοι επιστήμονες της υψηλής τεχνολογίας! Αν παλαιότερα μέσα από το σχήμα της προσωποποίησης αποκτούσαν φωνή και ανθρώπινη συμπεριφορά τα πουλιά και τα ζώα, σε μια πολύ τεχνολογικά εξελιγμένη εποχή γιατί οχι ένα ρομπότ που να σκέπτεται και να μιλά με βάση ένα πρόγραμμα αλγορίθμων; Με τρομάζει το γεγονός τα παιδιά να έχουν ανάγκη ένα ρομπότ για φίλο εκτοπίζοντας από τη ζωή τους την αυθόρμητη παρέα και φιλία με άλλα παιδιά!