Με
αφορμή μια συζήτηση που είχα με την αναγνώστρια μου και συγγραφέα Ελένη
Μπεντίλλα διάβασα ένα από τα βιβλία της, το «Έγκλημα στο Αρχείο» και προβληματίστηκα για το είδος του μυθιστορήματος που ονομάζεται «ψυχολογικό
θρίλερ». Ένα λογοτεχνικό είδος που χαρακτηρίζεται από μυστήριο, που προκαλεί φόβο και κρατά σε ένταση και αγωνία
τον αναγνώστη. Τα θρίλερ και οι ιστορίες τρόμου - όπως έχουν εξελιχθεί σήμερα - αν και έχουν κοινά σημεία (το
μυστήριο, την αγωνία, το φόβο), συχνά τα όρια τους είναι δυσδιάκριτα. Διαφέρουν όμως μεταξύ τους, διότι στα πραγματικά θρίλερ ο φόβος δεν μετατρέπεται σε τρόμο και φρίκη με μανιακούς δολοφόνους που
σκοτώνουν, αίματα και κομματιασμένα μέλη που προκαλούν αποτροπιασμό. Το βασικό γνώρισμα των θρίλερ, όπως τουλάχιστον το
συνέλαβαν οι Αγγλοσάξονες και το οποίο προσδίδει μια ποιότητα σε αυτό το είδος είναι ότι η πλοκή και οι ήρωες των θρίλερ κινούνται ανάμεσα στη λογική και
στην παράνοια, προκαλούν το νου μας και μας θυμίζουν πως ακόμα και η λογική
μπορεί να μας εξαπατά ή μήπως όχι; Τα θρίλερ παίζουν με το μυαλό μας, αναζητούν
κάτι βαθύτερο στο υποσυνείδητο μας που χαλά τη λογική ισορροπία κι αυτό είναι
που μας φοβίζει κατά βάθος.
Το μυθιστόρημα λοιπόν «Έγκλημα στο
Αρχείο» της Ελένης Μπεντίλλα έχει τα γνωρίσματα ενός τέτοιου θρίλλερ. Έχει
μυστήριο, αγωνία και καθηλώνει τον αναγνώστη με την ανεπάντεχη πλοκή του μύθου
του ή καλύτερα με τις αποκαλύψεις και λογικές ερμηνείες που ανατρέπονται κάθε
τόσο σχετικά με την εξαφάνιση -που καταλήγει τελικά στη δολοφονία- του νεαρού
Μάνου από την Κρήτη που υπήρξε φιλοξενούμενος για λίγο στο σπίτι του
μεγαλοαστού Σπύρου Αναγνωστόπουλου κάπου στην Κηφισιά. Δεν αποπνέει όμως τρόμο,
διότι φωτίζοντας τα βαθύτερα ψυχολογικά κίνητρα της συμπεριφοράς των ηρώων της,
τα καθιστά κατά κάποιο τρόπο συμπαθή κι αξιολύπητα στην προσπάθεια τους να
ισορροπήσουν μεταξύ της λογικής και των παράλογων καταστάσεων στις οποίες οι βρέθηκαν
μπλεγμένοι, καταστάσεις που ο αναγνώστης κάποιες από αυτές τις αντιλαμβάνεται
και ως κωμικοτραγικές. Οι ένοχοι που εμπλέκονται άμεσα ή κι έμμεσα με τη
δολοφονία και εξαφάνιση του πτώματος γίνονται έρμαια των παθών τους και στην
προσπάθεια τους να σωθούν, βρίσκουν δικαιολογίες αληθινές ή ψεύτικες, κατανοούν
τη συμπεριφορά των «συνενόχων» τους, συγχωρούν,
προσφέρουν αγάπη, αρκεί να επέλθει η ψυχική γαλήνη τους που τόσο πολύ
την έχουν ανάγκη για να συνεχιστεί η ζωή.